Brandy to napój alkoholowy o mocy nie mniejszej niż 36%, do produkcji którego wykorzystuje się głównie destylaty z wina. Tradycyjna brandy nie może być sztucznie aromatyzowana, choć dopuszczalne jest stosowanie w niej karmelu w celu nadania koloru. Jak podaje angielska Wikipedia, powołując się na Oxford English Dictionary, samo określenie „brandy” pochodzi od holenderskiego „brandewijn”, które znaczy mniej więcej „palone wino”. Polskie odpowiedniki tej nazwy to wypalanka, lub po prostu… winiak. Jedyne, co łączy brandy z whisky to wspólna kategoria brown spirits oraz zwyczaj starzenia destylatów w dębowych beczkach. Pamiętajmy jednak, że whisky produkuje się ze zbóż – brandy, bądź co bądź, z owoców. I tak klasyczną wersją brandy jest ta produkowana na bazie destylatów gronowych. Jeżeli na etykiecie butelki nie odnajdziemy dodatkowego określenia, będziemy mieli do czynienia z taką właśnie brandy. Brandy jako rodzaj alkoholu nie jest wyjątkowo mocno obwarowana prawnie, jej prawne definicje pozwalają na w miarę swobodne działania producentów. Trochę inaczej sytuacja wygląda w przypadku koniaku. Koniak jako taki jest niczym innym, jak jednym z gatunków brandy. Jego charakterystyczną cechą jest pochodzenie: nazwa „koniak”, a dokładnie „cognac” jest zastrzeżona wyłącznie dla tych brandy, które pochodzą z francuskiego regionu Cognac i spełniają szereg innych wymagań. Wariantów brandy jest jednak całe mnóstwo – tak dla Hiszpanii charakterystyczna będzie brandy na bazie sherry, dla Grecji – Metaxa, we Włoszech może to byc np Grappa, a dla Polski… chociażby śliwowica.

Rozróżniamy 3 główne grupy wiekowe:

*V.S. – very special – skrót stosowany zamiennie z wizerunkiem trzech gwiazdek, symbolizuje okres minimum dwóch lat leżakowania w beczkach
*V.S.O.P. – very superior old pale – lub pięć gwiazdek – oznaczający nie mniej niż cztery lata starzenia
*X.O. – extra old – w tym przypadku mowa najczęściej o minimum sześciu latach w beczkach, natomiast wiek najstarszych destylatów często dochodzi nawet do 30 lat.